Śmierć Kenji Eno natchneła mnie do napisania właśnie
tego oto materiału. Postać może i nie
kultowa ale bardzo rozpoznawa w świecie branży gier wideo. Szczególnie jeśli
posiadaliście
konsole 3DO oraz oczywiście konsole SEGA Saturn i SEGA Dreamcast.
Mam nadzieje, że po lekturze mojego felietonu i po paru refleksjach z chęcią
sięgniecie po
gry tego wyjątkowego producenta.
Tekst ten piszę jako, iż miałem przyjemność zagrać we wszystkie autorskie gry
które zawitały na
sprzęt "Niebieskich" zarazem doceniając kunszt tych produkcji - szczególnie
kończąc w
wypiekami na twarzy D2. Ale o tym przeczytacie trochę poźniej.
Kenji Eno urodził się 5 maja 1970 w Japonii. Już za młodych lat uczęszczał
do szkoły dla
szczegółnie uzdolnionych dzieci. Niestety przebieg jego nauki mocno zakłuciło
znikięcie matki.
W wieku 17 porzucił edkuację w liceum i udał się do pierwszej pracy w firmie
Canon. Przygoda z
branżą telekomunikacyjną zakończyła się dość szybko. Coraz większy wpływ na
zainteresowania
młodego Eno miały salony arcade i gry wideo. Najczęściej wspomniał o Space
Invaders i
Pac-Mana, które motywowały go ku zmianie kierunku jego kariery bardziej w
projektowanie
gier.
Jego pierwszą grą było Case Murder Towadoko, które pokazał w regionalnym
konkursie dla
początkujących programistów. Pod zdobyciu kilku wyróżnień i doświadczenia związał się z
raczkującą w tej branży firmą Interlink. W 1989 wyprodukował dla swpjego
pracodawcy cichy hit. pt. Moulin
Rouge War
Chronicle: Blaze of Melville. Niestety z czasem mając coraz mniejszy wpływ
na nowe projekty,
w końcu zdecydował się odejść z firmy.
Niezadowolny z roli jaką pełnił w Interlinku a zarazem chcąc mieć większą
kontrolę nad tym
co produkuje zdecydował się przejść do koncernu EIM Ltd. Tu jednak też
napotkał dużo
problemów z relizacją swoich nowych wizji, gdyż ścisłe umowy zobowiązywały
go do produkcji
kontynuacji już wyprodukowanych tytułów lub tworzenia tzw. spin-offów. Po
kilku latach i
rosnącemu coraz bardziej w nim niezadowoleniu z pełnionej funkcji w 1992r.
opuszcza studio
EIM i przez jakiś czas zajmuje się pracą konsultanta w branży
motoryzacyjnej.
W 1994 podczas dużego ożywienia branży gier wideo i nawiązaniu znajmości
podczas targów
elektronicznych Eno-San tworzy studio WARP Inc. Mimo, że był to mały zespół
udało mi się w
poźniejszej fazie wypromować takie postacie jak Fumito Ueada (ICO,
Shadow of
The Colossus)
czy Ichiro Itano (Macross). WARP zaczął wspierać mocno platformę Panasonica
- 3DO. Pojawiły
się pierwsze gry, które w końcu wyglądały tak jak chciało samo Kenji.
Dodatkowo wzbudzały
małe kontrowersje - Shortwarp (w zestawie z prezerwatywami) czy chociażby
Real Sound z torbą
nasion ziół.
Podczas prac w jego studiu Kenji Eno zaczął coraz bardziej również rozwiać
się jako muzyk.
Zaczął zdobywać nie tylko cenne doświadczenie ale i szacunek innych dźwiękowców.
Jego pracę mogli
podziwiać gracze który zakupili D, gdzie usłyszamy jego autorskie mroczne
kawałki.
Rok 1995 był bardzo obiecujący dla studia naszego bohatera. D doskonale sprzedało się na 3DO i Saturna. Po nawiązaniu współpracy z Sony
i około 100tys.
zamówień na ten tytuł Kenji Eno nie krył zadowolenia. Niestety okazało się
że Sony
wyprodukowo zaledwie 40tys. egzemplarzy tej gry co rozwśwcieczyło Eno-Sana.
w 1996 zerwano współpracę z Sony a na jednej z konferencji pracowej
właściciel WARPa pokazał
co myśli o wydawcy. Najpierw zmaskarował maskotkę Muumuu promującą nowa grę
Sony Jumping
Flash! a potem wyślietlił film w którym znak firmowy Playstation przekształca się w
logo SEGA
Saturn.
To był sygnał, że Eno przechodzi z jego produkacjami z 3DO (słaba sprzedaż
samej konsoli) i PSX
(nieuczciwa sprzedaż i marketing) do obozu konkurencji na pełną wyłączność.
SEGA nie tylko wsparła finansowo studio Eno-Sana ale i również zapewniła
odpowiednią
promocję gier w Japoni.
Dzięki temu doskonale sprzedały się Real Sound,
D, Enemy Zero jak i kolejne
przygody Laury
Parton w D2.
Każda z tych gier to nie tylko świetna historia ale i również doskonały
poziom graficzny i
muzyczny. Wielu graczy do dziś uważa serię D za jeden z najlepszych
horrów/dreszczowców
jakie powstały na konsole.
Wyjątkiem może być tu nietuzinkowe Real Sound, gdzie najważniejsze są
dźwięki, narracie i
muzyka, które zostało stworzone z myślą o niewidomych graczach. Enemy Zero natomiast to bardziej fps'owe nawiązanie do D, pokazuje również
wiele wątków
pobocznych oraz świetnej jakości (jak na Saturna) grafikę 3D i wstawki
filmowe.
W 1999 roku sama SEGA daje mu również możliwość sprawdzenia się jako muzyk -
dostaje
propozycję współtworzenia soundtracku do flagowego tytułu SErviceGAmes -
czyli SEGA Rally 2.
Oczywiście spisuje się na medal. Zresztą sami posłuchajcie -
klikając tutaj.
Na przełomie 1999 / 2000 roku Kenjo Eno po wszystkich tych sukcesach żeni się i załkłada
rodzinę oraz we
współpracy z Segą i korzystając z pomocy np. samego Yu Suzukiego (któremu
dziękuje za to w
zakończeniu gry) tworzy D2.
Tytuł mimo, że nie jest idealny jest nie tylko jedną z najładniejszych gier
na DeCe ale i również
buduje doskonały mroczny, wzruszający klimat z ważnym przesłaniem dla
świata. Sam Eno
natomiast również tworzy do gry wiele motywów muzycznych a gracze bardzo
ciepło przyjmują kontynuacje części pierwszej.
Nowe przygody Laury w Japonii zostają wydane aż 4 różnych wersjach a do USA
trafia już
ocenzurowana, ze względu na sporą ilość bardzo brutalnych scen.
Ciekawostką jest także iż do niewszystkich egzemplarzy (łut szczęścia?)
Real
Sound: Kaze no
Regret było dodawane dość wczesne demo D2 Shock.
Warto tu nadmienić iż SEGANET.PL jako jedyna udostępniła materiał
promujący tą grę na specialnym pokazie podczas TGS'99. Chętni do obejrzenia
niech zaglądają pod ten oto link. Po wydaniu D2 z niewiadomych do dziś przyczyn WARP zostaje rozwiązany.
Pod koniec 2000 roku z resztek Warpa Kenjo Eno tworzy Superwarp. Większość
projektów jednak
to tylko programy i wsparcie dla telefonii i sieci mobilnych. W 2005 roku
zostaje rozwiązane
i to studio, które nie tworzy nawet jednej gry wideo w okresie ich
działaności. To miałbyć
definitwyny koniec firm, które zakładał Eno.
Długi okres niebytu przejawiał się tylko w blogwaniu, ewentualnie promocji
utworów
muzycznych. Poźniej okazało się, że w tajemnicy utwożył studio
FYTO (fyto.com), w
którym bardzo długo
produkowana była gra Kimi to Boku do Rittai, swój debiut mająca w 2009r. na
platformie WiiWare. W
między czasie Eno-san tworzył również muzykę do serii gier
newtonica na
system iOS, które
wydała firma Fieldsystem.
Ostatnie lata życia Eno-Sana to długi przestój w jego twórczości. Dość mocny
kryzys w tej
branży sprawił,że bardziej skupił się na podróżach, głównie do Europy oraz
na kompozycjach
muzycznych dla zespołu Norway. Wiele ich
kawałków znajdziecie na Youtube np.
pod tym linkiem.
20 Lutego 2014 w wieku 42 lat zmarł nagle na zawał serca.
Będziemy go pamiętać jako wspaniałego twórcę gier i równie doskonałego
muzyka, który przy
okazji pokazał środkowy palec firmie Sony. Dziękujemy.
Na koniec lista wszystkich produkcji przy których
zaistniał Kenji Eno. Źródło - Wikipedia.
Produkcja własna: * Towadako Murder Case (Towadako Satsujin Jiken)
Podczas pracy w Interlink: Juuouki (Famicom, 1990) - Dźwiękowiec SD Hero Soukessen: Taose! Aku no Gundan
(Famicom, 1990) - Kierownik i Muzyk Ultraman Club 2: Kaettekita Ultraman Club (Famicom, 1990) - Planowanie
Podczas pracy w EIM Ltd. : Parallel World (NES, 1990) Time Zone (Famicom, 1991) - Główny zamysł Casino Kid 2 (NES, 1992) - Dźwięk i muzyka Panic Restaurant (Wanpaku Kokkun no Gourmet World)
(NES, 1992) - Pomysł, Kierownik i muzyk Miyasu Nonki no Quiz 18-kin (Arcade, 1992) Kyouryuu Densetsu (Famicom, niewydano) Superman (NES, niewydano) Sunman (NES, niewydano) - Planowanie i Reżyser
Wraz z WARP Inc. : Totsugeki Kikan (Karakuri) Megadasu!! (3DO, 1994) Flupon: Space Biology (Uchuu Seibutsu Furopon Kun) (3DO, 1994) D (D no Shokutaku) (SEGA Saturn/3DO, 1995) D: Complete Graphics version (PS1, 1995) D: Director's Cut version (3DO, 1996) Flupon: Space Biology P! (Uchuu Seibutsu Furopon Kun P!?) (PS1, 1995) Oyaji Hunter Mahjong (3DO, 1995) Trip'd (Flupon World) (3DO/PS1, 1995) Short Warp (3DO, 1996) Enemy Zero (SEGA Saturn, 1996; PC, 1998) Real Sound: Kaze no Regret (SEGA Saturn, 1997 & Dreamcast, 1999) SEGA Rally 2 (Dreamcast, 1998) - Muzyk D2 (D no Shokutaku 2) (Dreamcast, 1999)
Wraz z FYTO: You, Me, and the Cubes (Kimi to Boku to Rittai) (Wii, 2009)
